ذرت فلیک شده و اسیاب در اندازه های مختلف برای تاثیر انها بر ماده خشک مصرفی، تولید شیر و ترکیب، رفتار خوردن، جداسازی خوراک، تخمیر شکمبه ای، و قابلیت هضم در گاوهای شیری بررسی شد. 8 گاو هلشتاین چند شکم در اواسط شیردهی (6/46 کیلوگرم و 101 روز شیردهی) در یک طرح مربع لاتین 4 × 4 با طول دوره 21 روز استفاده شدند. گاوها جیره ای حاوی 2/36 درصد علوفه (علف یونجه و سیلوی ذرت)، 4/37 درصد دانه ذرت، و 4/26 درصد سایر مواد بودند. ذرت اسیاب شد (درشت = 08/1 میلیمتر، متوسط = 84/0 میلیمتر، و ریز = 73/0 میلیمتر) یا فلیک گردید (چگالی 400 گرم در لیتر). ماده خشک باقیمانده بر الک 8 میلیمتر برای ذرت فلیک در مقابل ذرت اسیاب بیشتر بود. تیمارها اثری بر ماده خشک مصرفی، تولید شیر، شیر تصحیح شده، تولید چربی یا لاکتوز، میزان پروتئین یا لاکتوز، یا نیتروژن اوره ای شیر نداشت. ولیکن، قابلیت هضم ماده خشک و ماده الی برای ذرت اسیاب ریز و ذرت فلیک در مقایسه با تیمارهای دیگر بیشتر بود. علاوه بر این، گاوهای مصرف کننده ذرت فلیک نسبت به ذرت آسیاب قابلیت هضم نشاسته کمتری داشتند. گاوهای مصرف کننده ذرت فلیک غلظت پروپیونات (8/22 در مقابل 1/27 میلی مول) و کل اسیدهای چرب (6/88 در مقابل 8/99 میلی مول) کمتر نسبت به ذرت اسیاب داشتند. غلظت استات و بوتیرات، نسبت استات به پروپیونات، و غلظت امونیاک شکمبه تحت تاثیر تیمارها نبود.pH شکمبه (46/6 در مقابل 01/6) و نیز درصد چربی شیر (75/2 در مقابل 59/2 درصد) و کارایی برای گاوهای مصرف کننده ذرت فلیک در مقایسه با ذرت اسیاب بدون توجه به اندازه ذرات بیشتر بود. میزان چربی شیر با افزایش اندازه ذرات ذرت اسیاب تمایل به افزایش خطی داشت. فعالیت خوردن (دقیقه در روز) برای ذرت فلیک در مقایسه به ذرت اسیاب تمایل به کاهش داشت، اما فعالیت نشخوار (دقیقه در روز) و کل فعالیت جویدن تحت تاثیر تیمارها نبود. نتایج این مطالعه نشان داد که در مقایسه با ذرت اسیاب، ذرت فلیک با چگالی 400 گرم در لیتر چربی شیر و کارایی را بدون تاثیر منفی بر تولید شیر افزایش داد. برای ذرت اسیاب، میزان چربی شیر تمایل به افزایش خطی داشت و قابلیت هضم نشاسته بطور خطی با افزایش اندازه ذرات کاهش یافت.
تحت شرایط این ازمایش، ذرت فلیک و اسیاب با اندازه ذرات مختلف اثری بر مصرف خوراک، تولید شیر، شیر تصحیح شده، چربی یا میزان پروتئین نداشت. ولیکن، میزان چربی شیر برای ذرت فلیک در مقایسه با اسیاب بیشتر بود، در حالیکه میزان چربی شیر با کاهش اندازه ذرات ذرت اسیاب تمایل به کاهش درجه دوم داشت. تغذیه ذرت فلیک و ذرت ریز اسیاب به اندازه 73/0 میلیمتر قابلیت هضم ماده خشک را بهبود می بخشد، ولیکن گاوهای مصرف کننده ذرت فلیک قابلیت هضم نشاسته کمتری نسبت به ذرت اسیاب داشتند.pH شکمبه افزایش یافت، در حالیکه غلظت کل اسیدهای چرب شکمبه با ذرت فلیک کاهش یافت که احتمالا بیانگر انتقال هضم نشاسته از شکمبه به روده به علت فلیک کردن است. کارایی خوراک برای ذرت فلیک در مقابل اسیاب بیشتر بود. بطورکلی، این مطالعه نشان داد که استفاد از ذرت فلیک با چگالی 400 گرم در لیتر می تواند کارایی، قابلیت هضم ماده خشک، و شرایط شکمبه را از طریق افزایش چربی شیر بهبود ببخشد. برای گاوهای شیری پرتولید (بیشتر از 45 کیلوگرم) با مصرف خوراک بالا (بیشتر از 24 کیلوگرم)، فلیک کردن ذرت ممکن است سلامت شکمبه و میزان چربی شیر را بدون کاهش تولید شیر بهبود ببخشد.
گروه علمی شرکت اگرین تک
