همیشه و در مورد هر محصولی باید بازده خوراک در نظر گرفته شود. صرفا توجه به تولید شیر بدون در نظر گرفتن خوراک مصرفی و ترکیبات شیر دامدار را به گمراهی می کشاند. افزایش بازده خوراک برابر با نسبت شیر تولیدی تصحیح شده بر اساس چربی (شیر 5/3 درصد چربی) به میزان ماده خشک مصرفی است که به عوامل مختلفی از قبیل شیر تولیدی، مرحله شیردهی، وضعیت بدنی دام، نسبت علوفه به کنسانتره و تغییر نیاز نگهداری در شرایطی همچون تنش گرمایی بستگی دارد. یکی از شاخص های بسیار حیاتی در امر بهبود بازده خوراک عملکرد مناسب شکمبه می باشد که در امر بازده خوراک بسیار پر اهمیت است ولی متاسفانه کمتر مورد توجه قرار می گیرد. افزايش هزينه خوراك، نوسان در قيمت خوراك، نوسان در درآمدهاي دامداري و از سوي ديگر افزايش تقاضا براي تامين شير و گوشت با كيفيت عالي و داراي سطح ايمني غذايي، دامداران را به سوي استفاده از راهكارهاي مديريتي و تغذيه‌اي سوق داده است.
استفاده از مخمر براي بهبود شرايط راحتي دام، هضم الياف، کاهش تاثیرات منفی خوراک های پر کنسانتره و در نهايت بهبود بازده خوراك راهکاری معمول در دامداري به ويژه در فصول گرم سال و شرايط استرس‌زاي محيطي است.
قديمي‌ترين فرضيه در اين زمينه اين است كه مخمرها حداقل در كوتاه مدت قادر به رشد در شکمبه هستند كه از اين طريق سبب بهبود هضم فيبر، بهبود توليد مواد مغذي و در نتیجه تحريك رشد باكتري‌هاي تجزیه کننده فیبر در شکمبه مي‌گردند.
افزودن مخمرها سبب افزایش باكتري‌هاي هضم كننده فیبر مي‌گردد. مخمر همچنین با ميكروارگانيسم اصلي توليدكننده لاكتات يعني استرپتوكوكوس بويس براي مصرف سوبسترا رقابت كرده و در نتيجه سبب كاهش تجمع لاكتات در شکمبه مي‌گردد. به علاوه مخمرها سبب مصرف اسيد لاكتيك مي‌گردند و با جلوگیری از تجمع آن در شکمبه سبب بهبود pH شکمبه و ایجاد شرایط بهینه برای رشد سایر باکتریهای تجزیه کننده الیاف مي‌شوند.
در نشخواركنندگان علوفه‌هاي هضم نشده یا تازه بلعیده شده با لايه‌اي از حباب‌هاي هوا پوشيده شده اند. به علاوه نشخواركنندگاني كه جيره‌هاي با علوفه بالا مصرف مي‌كنند حداقل 12 ساعت در روز را به خوردن و نشخوار اختصاص مي‌دهند كه اين امر به همراه مصرف روزانه آب سبب افزايش ورود هوا به داخل شکمبه مي‌گردد. این در حالی است که محیط شکمبه یک محیط بی هوازی است و ورود اکسیژن به آن برای اکثر گونه های باکتریایی مضر است. بيشتر از 16 ليتر اكسيژن مي‌تواند به داخل شکمبه وارد شود كه اين امر از طريق مصرف آب، نشخوار و ترشح بزاق است كه در نهايت سبب مهار رشد باكتري‌هاي سلولایتيك بي‌هوازي اجباري مي‌گردد.
مخمر زنده مي‌توانند اكسيژن را مصرف كرده و در نتيجه سبب كاهش پتانسيل احيا در شکمبه گردند كه براي بقاء ميكروب‌هاي بي‌هوازي شکمبه به ويژه پروتوزآ، قارچ و باكتري‌ها امري حياتي است. به محض اين كه اكسيژن حذف مي‌شود باكتري‌ها با بازده بالاتري به قطعات فيبري چسبيده و سبب هضم الياف مي‌گردند.