مصرف انرژی کنترل شده در دوره انتظار زایش از طریق استفاده از مواد خوراکی با انرژی پایین مانند کاه، پوسته یولاف، یا علوفه کم کیفیت نشان داده شده است که سلامت گاوهای دوره انتقال را بهبود می‌بخشد.
تغذیه زیاد انرژی در دوره خشکی باعث کاهش عملکرد و شیوع بیشتر بیماری های متابولیک می‌شوند مانند:
(Graugnard et al., 2008).
تصویر 1- تلاش برای یک دوره انتقال موفق با تغییر در اندازه ذرات و غلظت خوراک کامل دوره خشکی یک روش مدیریتی موثر است.
کنترل وزن بدن و نمره بدنی:
بسیاری از دامدارها به تغذیه جیره های کنترل شده از لحاظ انرژی فقط با یک گروه تغذیه ای در گاوهای خشک عادت کرده‌اند.
موفقیت در این روش تا حد زیادی با کنترل افزایش وزن بدن و نمره بدنی در شروع دوره خشکی far-off مرتبط است.
اما سایر موارد عبارت از توانایی افزایش ماده خشک مصرفی در کل دوره خشکی و تاثیر آن بر ماده خشک مصرفی گاوهای تازه زا است.
محققین دانشگاه اوهایو(Richards et al. 2009) آزمایشی را انجام دادند برای تعیین اینکه آیا جابه جایی گاوهای خشک به جیره پرانرژی در دوره انتظار زایش (سه هفته قبل از زایش) می‌تواند برای گاوها در دوره انتقال سودمند باشد در مقایسه با جیره پر علوفه که در کل دوره خشکی تا زمان زایش تغذیه گردید.
گاوها در گروه گاو خشک با جیره ثابت کمترین تغییر را در ماده خشک مصرفی بعد از زایش داشتند و کمترین غلظت چربی در کبد را در مقایسه با گاوهایی که دو جیره برای دورهfar-off و انتظار زایش خورده بودند.
محققین نتیجه گرفتند که شواهد کمی وجود دارد که تغذیه گاوهای خشک در دو گروه سودی داشته باشد نسبت به تغذیه گاوهای خشک در یک گروه (جیره کنترل شده با فیبر بالا).
بهینه کردن مصرف خوراک در گاوهای تازه زا:
عاملی که می‌تواند نقطه ضعف تغذیه گاوهای خشک در یک گروه باشد تفاوت زیاد جیره های قبل و بعد از زایش است.
جیره‌های قبل از زایش حجیم و کم انرژی هستند در حالیکه جیره‌های بعد از زایش متراکم تر، پر انرژی تر و با اندازه قطعات کوچکتر هستند.
* بهبود انتقال بین این دو جیره و بهینه کردن مصرف خوراک در گاوهای تازه زا برای موفقیت ضروری است.
Penner et al., 2007 بررسی کردند شیوع اسیدوز تحت حاد را در گاوهای شکم اول تازه زا که یک جیره انتظار زایش خورده بودند، و در دوره تازه زا جیره ای را خوردند که حاوی میزان کافی فیبر موثر فیزیکی (peNDF) بود. مطالعه آنها نشان داد که که اسیدوز تحت حاد در دامها شیوع زیادی داشت (نمودار 1).
نمودار 1- تاثیر روز شیردهی بر میانگین اسیدوز شکمبه در گاوهای یک شکم هلشتاین.
کاهش اندازه قطعات:
اسیدوز تحت حاد در گاوهای تازه زا مرتبط است با تغییر زیاد در جیره از دوره انتظار زایش به تازه زا و مصرف زیاد کربوهیدرات‌های با قابلیت تخمیر بالا در جیره شیردهی.
منطقه دیگری که باید خیلی مورد توجه باشد تغییرات زیاد ماده خشک مصرفی از دوره خشکی به دوره تازه زا است.
افزایش سریع ماده خشک مصرفی بعد از زایش ممکن است محیط شکمبه را با افزایش زیاد اسیدهای چرب آزاد بهم بزند.
این افزایش زیاد در اسیدهای چرب آزاد می تواند به افزایش شیوع اسیدوز تحت حاد از طریق کاهش سریع pH شکمبه منجر شود.
* بهبود ماده خشک مصرفی در دوره خشکی باید تفاوت ماده خشک مصرفی قبل و بعد از زایش را کاهش دهد.
روش بهبود ماده خشک مصرفی قبل از زایش، کاهش اندازه قطعات جیره (به خصوص بخش علوفه ای) دوره خشکی است.
اندازه قطعات خوراک دوره خشکی می‌تواند مشابه اندازه قطعات دوره تازه زا باشد. کاهش اندازه ذرات خوراک گاوهای خشک نرخ عبور مواد را افزایش می‌دهد و منجر به افزایش ماده خشک مصرفی می‌شود.
افزایش مصرف ماده خشک قبل از زایش که نزدیکتر به میزان مصرف بعد از زایش باشد فاصله بین مصرف خوراک در این دو مقطع را کاهش می‌دهد و انتقال بین دو جیره را بهبود می‌بخشد.
مزیت دیگر کاهش اندازه قطعات در دوره خشکی کاهش جداسازی خوراک است.
هر لقمه حاوی ترکیب یکنواختی از مواد خوراکی است. با استفاده از الک پنسیلوانیا (سه الکی)، توصیه ها برای جیره قبل و بعد از زایش مشابه است (برای مثال، کمتر از ده درصد الک اول، بیشتر یا مساوی 45 درصد در الک متوسط، و کمتر از 45 درصد در الک آخر).
نمودار دو مثالی واقعی از جیره گاوهای قبل و بعد از زایش را با استفاده از این الک‌ها نشان می‌دهد. میزان اندازه ذرات بین دو جیره خیلی شبیه هم است اما غلظت (همانطور که در شکل پایین نشان داده شده است) خیلی متفاوت است.
نمودار 2 – مثال واقعی از اندازه ذرات جیره گاوهای انتظار زایش و تازه زا
هدف تراکم مشابه بین جیره ها است:
بحث دیگری که در حال تحقیق است همسان کردن تراکم (کیلوگرم در مترمکعب) جیره‌های قبل با بعد از زایش است. به علت طبیعت حجیم جیره‌های حاوی کاه، ممکن است تفاوت قابل توجهی در چگالی جیره‌های قبل و بعد از زایش باشد.
تراکم می‌تواند با جعبه‌ای مکعب مانند اندازه گیری شود و اندازه گیری وزن هر دو خوراک قبل و بعد از زایش انجام شود.
هدف برای دوره انتقال مناسب تهیه جیره‌هایی با چگالی شبیه به هم است. افزودن آب به جیره های قبل از زایش و کاهش اندازه ذرات چگالی را افزایش می‌دهد و رفتار جداسازی را کاهش می‌دهد.
این موضوع باعث بهبود ماده خشک مصرفی قبل از زایش می شود و انتقال مناسب تر را ممکن می سازد.
تصویر 2- نشان دهنده خواک گاوهای شیری (ردیف بالا) و خوراک گاوهای خشک (ردیف پایین).
تراکم با استفاده از مکعب با حجم 0/028 مترمکعب تعیین می‌شود که از جیره دوره خشکی و جیره تازه زا بدون فشردن پر می‌شود.
چگالی خوراک گاوهای خشک در این طرح kg/ft34/6 در حالت تازه (kg/ft32/372 در ماده خشک) و خوراک گاوهای شیری kg/ft38/6 در حالت تازه (kg/ft33/96 در حالت ماده خشک) بود.
توصیه ها برای کاهش این تفاوت، افزایش چگالی جیره خشک با افزودن آب یا افزودن حجم به جیره گاوهای تازه زا با اضافه کردن علوفه خرد شده خشک است.
تحقیقی که توسطDeVries et al., 2008 انجام شده است ثابت می کند که گاوهای تازه زا جیره را برای قطعات بلندتر جدا می‌کنند در حالیکه در مراحل بعدی شیردهی گاوها بر علیه قطعات بلند جداسازی می‌کنند.
تضیمن اندازه قطعات مناسب برای کاهش رفتار جداسازی و بهبود انتقال ضروری است.
نتیجه گیری:
حرکت به سمت دوره انتقال موفق با تغییر اندازه ذرات و چگالی خوراک گاوهای خشک روش مدیریتی مناسب است. طراحی جیره گاو خشک که شبیه خصوصیات فیزیکی جیره گاوهای شیری است اما از لحاظ مواد مغذی طراحی شده است برای گاوهای خشک می‌تواند باعث بهبود انتقال گاوهای خشک به شیری شود.
گروه علمی شرکت آگرین تک