موضوع مطالعه ما تعیین تاثیرات تزریق شیردانی امولسیفایر بر قابلیت هضم اسیدهای چرب و تولید شیر گاوها است. 8 گاو کانولا شده در شکمبه (109 روز شیردهی) بطور تصادفی اختصاص داده شدند به تیمارها در طرح 4 × 4 مربع لاتین با 18 روز شامل 8 روز سازگاری و 11 روز تزریق با نمونه گیری در 4 روز اخر. تیمارها عبارت بودند از تزریق اب (گروه کنترل) و سه سطح افزایشی ازTween 80 توزیع شده به میزان 15 (D-15)، 30 (D-30)، و 45(D-45) گرم در روز. امولسیفایر قبل از تزریق در اب حل شد، که در فاصله های 6 ساعتی تزریق شد. گاوها جیره یکسان خوردند، که شامل 31 درصد NDF، 17 درصد پروتئین، 25 درصد نشاسته، و 4 درصد چربی (2 درصد ماده خشک، 33 درصد اسید پالمیتیک و 51 درصد اسید استئاریک) بود. افزایش میزان امولسیفایر تزریق شده به صورت درجه دوم قابلیت هضم اسیدهای چرب (7/60، 3/65، 1/71 و 8/66%)، اسید چرب 16 کربنه (7/61، 9/63، 4/70 و 7/66 درصد)، و اسید چرب 18 کربنه (8/59، 6/65، 1/71 و 6/66%) را افزایش داد. افزایش میزان تزریق امولسیفایر بطور درجه دوم جذب کل اسیدهای چرب (625، 670، 744 و 658 گرم در روز)، اسیدهای چرب 16 کربنه (151، 157، 197 و 157 گرم در روز) و اسید چرب 18 کربنه (420، 460، 500 و 444 گرم در روز) را افزایش داد. افزایش تزریق امولسیفایر به صورت درجه دوم ماده خشک مصرفی (29، 8/28، 6/29 و 6/27 کیلوگرم در روز) را کاهش داد. افزایش میزان مصرف امولسیفایر بطور درجه دوم چربی شیر (23/3، 35/3، 45/3 و 35/3 درصد)، تولید چربی شیر (54/1، 61/1، 65/1 و 55/1 کیلوگرم در روز)، شیر تصحیح شده (7/45، 9/46، 5/47 و 3/45 کیلوگرم در روز)، و غلظت NEFA پلاسما (6/95، 4/98، 2/101 و 6/98 μEq/L) را افزایش داد. بر اساس تولید، ما مشاهده کردیم که چربی های درون زاد[1]، ترکیبی و جیره ای[2] بطور درجه دوم به تزریق واکنش نشان دادند، بطوریکه تولید اسیدهای چرب تا میزان تزریق 30 گرم افزایش یافت. تیمارها بر تولید شیر تاثیر نداشتند (9/47، 3/48، 48 و 6/46 کیلوگرم در روز). بطور کلی، تزریق کوتاه مدت امولسیفایر خارجی قابلیت هضم اسیدهای چرب و تولید چربی شیر را بهبود می بخشد زمانیکه گاوها جیره ای با مکمل اسیدهای چرب اشباع مصرف می کردند. بیشتر واکنش های هضم و تولید به صورت درجه دوم بود زیرا بیشترین میزان تزریق امولسیفایر (45 گرم در روز) مصرف خوراک و عملکرد را کاهش داد.
تزریق شیردانی امولسیفایر خارجی به گاوهای شیری باعث افزایش جذب اسیدهای چرب کل، 16 کربنه، و 18 کربنه شد. این نتایج پیشنهاد می کند که محدودیت امولسیفیکاسیون در روده کوچک احتمالا یکی از دلایل کاهش قابلیت هضم اسیدهای چرب است، زمانیکه جریان اسیدهای چرب به روده افزایش می یابد. علاوه بر این، تزریق شیردانی امولسیفایر خارجی تولید چربی شیر را افزایش می دهد به علت افزایش تولید تمام منابع اسیدهای چرب شیر (درون زاد، ترکیبی، یا جیره ای). تهیه ترکیبات امولسیفایر بعد از شکمبه واکنش های تولیدی گاوهای شیری اواسط شیردهی را بهبود می بخشد. در این مطالعه کوتاه مدت، بیشتر اندازه گیری های هضم و تولیدی به صورت درجه دوم واکنش نشان داد زیرا بیشترین میزان تزریقی (45 گرم در روز) ماده خشک مصرفی و تولید شیر را کاهش داد.
گروه علمی شرکت اگرین تک
