سلنیم می تواند عملکرد شیردهی با بهبود استفاده از مواد مغذی و وضعیت انتی اکسیدانی را افزایش دهد. ولیکن، سدیم سلنیت می تواند به سلنیوم غیر قابل جذب در شکمبه کاهش یابد، در نتیجه دسترسی سلنیوم در روده را کاهش دهد. این مطالعه تاثیر سدیم سلنیت و سدیم سلنیت روکش دار را بر عملکرد شیردهی، قابلیت هضم مواد مغذی، تخمیر شکمبه ای و توده میکروبی گاوهای شیری بررسی کرد. 60 گاو هلشتاین چند شکم بر اساس شکم زایش، روزهای شیردهی و تولید شیر روزانه بلوک بندی شدند و بطور تصادفی به 5 تیمار اختصاص داده شدند: شاهد، سدیم سلنیت (3/0 میلی گرم سلنیوم در هر کیلوگرم ماده خشک) یا سدیم سلنیت روکش دار (1/0، 2/0 و 3/0 میلی گرم سلنیوم در هر کیلوگرم ماده خشک). دوره ازمایشی 110 روز با 20 روز سازگاری و 90 روز نمونه برداری بود. ماده خشک مصرفی برای سطح متوسط و بالای سدیم سلنیت روکش دار در مقایسه با جیره شاهد بیشتر بود. تولید شیر، چربی شیر، و پروتئین شیر و کارایی در سطح متوسط و زیاد سدیم سلنیت روکش دار نسبت به جیره شاهد، سدیم سلنیت و سدیم سلنیت روکش دار در سطح پایین بیشتر بود. قابلیت هضم ماده خشک و ماده الی برای سدیم سلنیت روکش دار بیشترین بود، که با سدیم سلنیت و سپس جیره شاهد ادامه یافت. قابلیت هضم پروتئین برای سطح متوسط و بالای سدیم سلنیت روکش دار در مقایسه با کنترل، سدیم سلنیت و سطح پایین سدیم سلنیت روکش دار بیشتر بود. قابلیت هضم بالاتر چربی،ADF و NDF برای سدیم سلنیت یا سدیم سلنیت روکش دار مشاهده شد. pH شکمبه با افزودن سلنیوم کاهش یافت. نسبت استات به پروپیونات و غلظت امونیاک شکمبه کمتر بود، و کل غلظت اسیدهای چرب برای سطح متوسط و بالای سدیم سلنیت روکش دار و همچنین سدیم سلنیت نسبت به جیره شاهد بیشتر بود. غلظت یون هیدروژن شکمبه در سطح متوسط و بالای سدیم سلنیت روکش دار بیشترین بود و برای جیره شاهد کمترین بود. فعالیت سلوبیاز، کربوکسی متیل سلولاز، زایلاناز و پروتئاز و تعداد کل باکتری ها، قارچ ها، Ruminococcus flavefaciens ،Fibrobacter succinogenes ، و Ruminococcus amylophilus ، با افزودن سدیم سلنیت و سدیم سلنیت روکش دار افزایش یافت. فعالیت الفا امیلاز، میزان پروتوزوا،Ruminococcus albus وButyrivibrio fibrisolvens و گلوکز، پروتئین کل، البومین و گلوتاتیون پراکسیداز سرم برای سدیم سلنیت، و سطح متوسط و بالای سدیم سلنیت روکش دار نسبت به جیره شاهد و سطح پایین سدیم سلنیت روکش دار بیشتر بود. افزودن سدیم سلنیت و سدیم سلنیت روکش دار به جیره سطح سلنیوم خون و ظرفیت انتی اکسیدان را افزایش می دهد. نتایج نشان داد که تولید شیر افزایش یافت به علت افزایش قابلیت هضم، غلظت اسیدهای چرب و جمعیت میکروارگانیسم ها در سطح 2/0 تا 3/0 میلی گرم سلنیوم در کیلوگرم ماده خشک از سدیم سلنیت روکش دار. در مقایسه با سدیم سلنیت، افزودن سطح بالای سدیم سلنیت روکش دار کارایی بیشتری در بهبود عملکرد شیردهی گاوهای شیری دارد.
افزودن سدیم سلنیت روکش دار به جیره کارایی بیشتری در افزودن تولید شیر گاوهای شیری نسبت به افزودن سدیم سلنیت داشت. در مقایسه با افزودن سدیم سلنیت، قابلیت هضم بالاتر ماده خشک، ماده الی، و پروتئین و فعالیت کربوکسی متیل کربوکسیلاز و پروتئاز در سطح بالای سدیم سلنیت روکش دار یافت شد. افزودن سلنیوم به جیره قابلیت هضم مواد مغذی و غلظت اسیدهای چرب شکمبه را افزایش می دهد، فعالیت انزیم های شکمبه و رشد میکروبی را بهبود می بخشد و وضعیت انتی اکسیدانی را در گاوهای شیری بهبود می بخشد. نتایج نشان داد که افزودن سدیم سلنیت در سطح 3/0 میلی گرم در کیلوگرم می تواند با سدیم سلنیت روکش دار در سطح 2/0 یا 3/0 میلی گرم در کیلوگرم سلنیوم در جیره گاوهای اواسط شیردهی جایگزین شود.
گروه علمی شرکت اگرین تک
