گاوهای شیری با تولید بالا جیره های پر انرژی را برای نگهداری و تولید دریافت می کنند. این مطالعه نشان داد که 60% کنسانتره در جیره، حاوی 27.7% نشاسته، جامعه میکروبی مدفوع را تغییر داده و تنوع آن را کاهش می دهد، که این امر بیانگر Dysbiosis قسمت انتهایی دستگاه گوارش است. pH شکمبه و مدفوع با تغذیه نشاسته بالا کاهش یافت، که نشان می دهد تحقیقات بیشتر در مورد pH مدفوع به عنوان ابزار تشخیصی اسیدوز شکمبه و قسمت انتهایی دستگاه گوارش لازم است. گاوها در شکم سوم زمان بیشتری را زیر آستانه اسیدوز تحت حاد شکمبه ای (pH 6.0) نسبت به گاوهای شکم دوم یا چهارم گذرانده اند. حساسیت بالاتر آنها به دلیل مصرف ماده خشک بیشتر است. علاوه بر این، پیشنهاد می کنیم که وزن بدن و اندازه شکمبه ممکن است در ظرفیت جذب اسیدهای چرب کوتاه زنجیر نقش داشته باشند. این مطالعه همچنین فیلوتایپ های باکتری شاخص را شناسایی کرده است که با جیره غنی از نشاسته و تعداد شکم زایش تغییر کرده است. در نتیجه، ما پیشنهاد می کنیم که تعداد شکم زایش به عنوان عاملی در مدیریت تغذیه عملی برای شناسایی گاوهای پر خطر برای اسیدوز و تحقیقات گاوهای شیری باشد.
جیره های حاوی نشاسته می توانند باعث اسیدوز تحت حاد شکمبه (SARA) در گاوهای شیری با حساسیت بالقوه متفاوت با توجه به تعداد شیردهی شوند. ما می خواهیم جامعه باکتریایی و محصولات نهایی تخمیر را در مدفوع ارزیابی کنیم تا حساسیت به اسیدوز قسمت انتهایی دستگاه گوارش و Dysbiosis را مطالعه کنیم. شانزده گاو شیری به مدت یک هفته جیره با کنسانتره متوسط (MC، 40% کنسانتره، 18.8% نشاسته) و یک جیره با کنسانتره بالا (HC، 60% کنسانتره، 27.7% نشاسته) دریافت کردند. تولید شیر، مصرف ماده خشک، فعالیت جویدن، pH شکمبه، مواد تشکیل دهنده شیر و نمونه مدفوع برای اسیدهای چرب کوتاه زنجیر (SCFA)، pH و تعیین توالی ژن 16S rRNA بررسی شد. تغذیه کنسانتره بالا باعث کاهش PH مدفوع، تنوع و غلظت باکتریایی، افزایش SCFA کل شد. pH شکمبه و مدفوع همبستگی ضعیفی داشتند (5/0 = r). گاوهای شکم دوم نسبت به گاوهای شکم سوم یا چهارم یا بیشتر ماده خشک مصرفی کمتری داشتند، در حالی که ماده خشک مصرفی به ازاء هر کیلو وزن بدن برای گاوهای شکم 4 به بالا کمتر از گاوهای شکم دو و سه بود. میانگین pH شکمبه در گاوهای شکم 4 و بالاتر بالاترین بود، در حالی که زمان صرف شده زیر آستانه SARA برای گاوهای شکم سوم بالاترین بود. گاوهای شکم سه همچنین دارای SCFA کل بالاتر در مدفوع بود. نتایج ما حاکی از آن است که Dysbiosis قسمت انتهایی دستگاه گوارش به دلیل افزایش جریان سوبسترا به قسمت انتهایی دستگاه گوارش ایجاد می شود، اما تحقیقات بیشتری برای تعریف اسیدوز قسمت انتهایی دستگاه گوارش لازم است. گاوهای شکم سوم به دلیل سطح بالای ماده خشک مصرفی بیشتر در معرض اسیدوز شکمبه و Dysbiosis قسمت انتهایی دستگاه گوارش قرار گرفتند.
بطور کلی، تغذیه 60% کنسانتره، حاوی 27.7% نشاسته، باعث افزایش تخمیر قسمت انتهایی دستگاه گوارش با کاهش pH مدفوع، تنوع باکتریایی و تغییر در خانواده های باکتریایی می شود، که این امر بیانگر Dysbiosis قسمت انتهایی دستگاه گوارش است. یافته های ما بر نیاز به اندازه گیری مداوم pH مدفوع برای توصیف تغییرات روزانه و تنظیم آستانه های احتمالی pH برای اسیدوز قسمت انتهایی دستگاه گوارش تأکید می کند. گاوهایی با شکم زایش 4 یا بالاتر با 60% تغذیه کنسانتره به SARA مبتلا نشدند، اما pH مدفوع به همان میزان در گاوهای شکم دوم و شکم سوم کاهش یافت. گاوهای شکم سوم در سطح مشابهی از ماده خشک مصرفی، فعالیت جویدن و تولید شیر با گاوهای شکم 4 یا بالاتر بودند، اما دارای وزن بدن پایین تر و احتمالاً شکمبه کوچکتر و ظرفیت جذب پایین در دستگاه گوارش بودند. این باعث می شود توانایی مدیریت جیره با نشاسته بالا کمتر باشد و منجر به افت شدید pH شکمبه و تخمیر بالاتر در قسمت انتهایی دستگاه گوارش شود. گاوهای شکم دوم نیز به SARA مبتلا شدند اما به دلیل کمتر بودن ماده خشک مصرفی و زمان نشخوار و غذا خوردن بالاتر با کاهش شدیدpH کمتری مواجه شدند. چندین خانواده باکتریایی از نظر فراوانی نسبی با تعداد شکم تغییر کردند. این نشان دهنده مکانیسم های سازگاری احتمالی میکروبیوم مدفوع در گاوهایی است که شکم زایش بالاتری دارند و قبلاً شیردهی بیشتری را تجربه کرده اند.
گروه علمی شرکت اگرین تک
