- ما گوساله های زیادی دچار اسیدوز داریم.
- pH شکمبه کم است، باید اسیدوز باشد.
- من باید استارتر گوساله را تعویض کنم. این یکی باعث اسیدوز می شود.
آیا هیچ یک از این افکار در ذهن شما خطور کرده است؟ اگر چنین است، شما تنها نیستید. اما، شاید این سوال واقعی را از دست داده باشید - آیا گوساله های شما واقعاً دچار اسیدوز هستند؟
موارد واقعی اسیدوز گوساله وجود دارد، اما مواردی که تصور می شود وجود ندارد. فقط به این دلیل که pH شکمبه در گوساله کم است، به این معنی نیست که اسیدوز دارد. در حقیقت، pH پایین شکمبه ممکن است بخشی از رشد طبیعی شکمبه گوساله باشد. بنابراین، وقتی نوبت به اسیدوز گوساله می رسد، چه واقعیتی و چه داستانی است؟ در اینجا پنج افسانه رایج در مورد اسیدوز گوساله توضیح داده شده است:
باور غلط 1: هر گوساله با pH شکمبه زیر 5.5 دارای اسیدوز است.
حقیقت: pH شکمبه زیر 5.5 ممکن است بخشی طبیعی از توسعه شکمبه باشد. گوساله ها بدون شکمبه توسعه یافته به دنیا می آیند. استارتر به توسعه شکمبه کمک می کند، اما باعث تخمیر و تولید اسید و در نتیجه کاهش pH شکمبه می شود. pH پایین شکمبه ممکن است بخشی ضروری از رشد طبیعی شکمبه برای گوساله های جوان مصرف کننده استارتر باشد.
مشکل واقعی در کاهش غیر منتظره و شدید pH شکمبه است که برای مدت طولانی ادامه دارد و به شکمبه آسیب می رساند. افزایش ناگهانی مصرف استارتر می تواند باعث تولید یکباره اسید بیش از حد شود و منجر به اسیدوز شود. بهترین روش برای شناسایی اسیدوز واقعی شکمبه، نظارت بر گوساله ها در زمان استرس و هنگام نزدیک شدن به شیرگیری یا شروع روند شیرگیری است. مراقب گوساله هایی باشید که خوراک نمی خورند، اسهال دارند یا به طور کلی کمتر سر و صدا دارند.
باور غلط 2: اسیدوز فقط در زمان شیرگیری اتفاق می افتد.
حقیقت: اسیدوز می تواند در زمان های مختلف در طول زندگی گوساله رخ دهد، و به ویژه به مصرف شیر بستگی دارد. حتی پس از قطع شیر، اسیدوز می تواند به دلیل عوامل استرس زا یا تغییر جیره ایجاد شود.
شکمبه هنوز در گوساله های جوان در حال رشد است و آماده مدیریت جیره ها با نشاسته بالا نیست. گوساله هایی که در اوایل زندگی با شیر یا جایگزین شیر کمتری تغذیه می کنند ممکن است مصرف استارتری را که برای آنها آماده نیست افزایش دهند و منجر به اسیدوز شوند. شکمبه زمان می برد تا رشد کند. و اگر گوساله ها میزان شیر یا جایگزین شیر کافی قبل از شیرگیری دریافت نمی کنند، آنها روند شیرگیری را با گرسنگی شروع می کنند و به سرعت سعی می کنند مقدار کافی استارتر مصرف کنند تا نیازهای انرژی را برآورده کنند. اما، استارتر تولید اسید را تحریک می کند، و اسید جمع می شود و مشکلاتی ایجاد می کند. تغذیه با مقادیر بالاتر شیر یا جایگزین شیر قبل شیرگیری تضمین می کند که گوساله ها تغذیه مورد نیاز خود را بدون پرخوری اولیه شروع کنند.
باور غلط 3: نوع استارتر می تواند باعث اسیدوز شود.
حقیقت: فرمولاسیون استارتر خود می تواند نقش داشته باشد - اما تاثیر ان در مقایسه با مقدار مصرف استارتر جزئی است. مهم نیست که از کدام استارتر تغذیه می کنید، مدیریت مصرف برای جلوگیری از افت شدید pH بهترین وسیله برای جلوگیری از اسیدوز است. مواردی که می توانند باعث افزایش ناگهانی در مصرف خوراک شوند عبارتند از:
- ارائه خیلی دیر استارتر (اگر گزینه دسترسی ازاد را ارائه نمی دهید) یا معرفی نوع جدیدی از استارتر.
- مشکلات کیفیت یا دسترسی آب. به عنوان مثال، آب سطل یخ می زند، و مصرف استارتر پایین می آید، سپس یخ آب می شود و گوساله ها استارتر زیادی می خورند.
- تغییرات آب و هوا باعث تغییر الگوی غذایی می شود. به عنوان مثال، هوای گرم باعث می شود که گوساله ها کمتر غذا بخورند، سپس هوا خنک می شود و گوساله ها ناگهان شروع به مصرف می کنند. یا، هوای سرد ناگهان می آید و مصرف استارتر به دلیل کمبود شیر یا جایگزین شیر افزایش می یابد.
- ایجاد اختلال در روند معمول زندگی گوساله، منجر به ایجاد استرس و اختلال در سلامت روده می شود. حمل و نقل، واکسیناسیون یا حتی جابه جایی بستر می تواند باعث اختلال در عملکرد روده شود، که میکروبیوم را تغییر می دهد و احتمال اسیدوز را افزایش می دهد.
- تقریباً غیرممکن است که بر اساس برچسب روی کیسه تأثیر یک استارتر در اسیدوز را قضاوت کنید. همانطور که گفته شد، یک استارتر با تعادل مناسب نشاسته، قندها و فیبر می تواند بیمه ای در برابر افت PH ایجاد کند. شما همچنین می توانید استارتری با نرخ مصرف ثابت به منظور جلوگیری از نوسانات مصرف تولید کنید.
باور غلط 4: گوساله های مبتلا به اسیدوز ممکن است یک یا دو روز تحت تاثیر باشند، اما بعد از آن خوب هستند.
حقیقت: تأثیرات منفی اسیدوز بر سلامت شکمبه و میکروبیوم بسیار گسترده است. اگر pH شکمبه بیش از حد کم شود یا خیلی ناگهانی افت کند، گوساله ها خوراک نمی خورند، این تأثیر زیادی در رشد گوساله دارد، به خصوص هنگامی که گوساله ها را از شیر گرفته اید.
اما، مسئله مهمتر تأثیرات طولانی مدت است. اسیدوز شکمبه می تواند باعث ایجاد زخم در شکمبه شود، که در طولانی مدت، مانع جذب مواد مغذی و سلامت کلی شکمبه می شود. گوساله هایی که دچار اسیدوز هستند نیز ممکن است مستعد ابتلا به زخم باشند. دیس بیوزیس یا اشفتگی میکروبیوم روده نیز می تواند تأثیرات طولانی مدت مشابهی بر گوساله داشته باشد. یک گوساله مبتلا به اسیدوز شکمبه نیز ممکن است در طولانی مدت دارای کارایی خوراک ضعیف باشد، در نتیجه منجر به تولید شیر کمتر به عنوان یک گاو یا تولید گوشت می شود.
باور غلط 5: اسیدوز گوساله همیشه به درمان نیاز دارد.
حقیقت: به طور معمول، گوساله های مبتلا به اسیدوز خوراک نمی خورند. از آنجا که هیچ ماده ای برای تولید اسید بیشتر وجود ندارد، شکمبه خود به خود درمان می شود. سوال بزرگتری که باید بپرسید، اگر گوساله ای دچار اسیدوز است، نحوه درمان آن نیست - بلکه در وهله اول چگونه آن را پیدا کرده اند؟
سپس، چالش بعدی این است که وقتی گوساله دوباره به خوراک بازگردد - مقدار مصرف زیاد می شود و گوساله دوباره در معرض خطر است.
برای گوساله هایی که به دلیل اسیدوز از خوراک می افتند، مراقب مصرف استارتر باشید زیرا آنها دوباره به سلامتی باز می گردند و دوباره استارتر می خورند. اگر روز گذشته گوساله ای هیچ مقداری از استارتر را مصرف نکرد، از صفر به 60 نروید و ناگهان 5/2 کیلو استارتر ارائه دهید. در عوض، به تدریج استارتر را دوباره ارائه دهید و میزان مصرف را از نزدیک کنترل کنید.
برای ارزیابی برنامه تغذیه با متخصص گوساله خود کار کنید و مناطقی را پیدا کنید که بتواند باعث کاهش اسیدوز شکمبه شود.
گروه علمی شرکت اگرین تک