میزان اسید چرب و نشاسته جیره و لیزین مکمل بر مصرف انرژی و نیتروژن در گاوهای شیرده جرسی تأثیر می گذارد

اثرات میزان اسید چرب (FA) و نشاسته جیره و همچنین لیزین قابل هضم مکمل (sdLys) بر تولید، استفاده از انرژی، و استفاده از نیتروژن مورد ارزیابی قرار گرفت. هر عامل در 5 مقدار مختلف به شرح زیر تغذیه شد: 3.0 تا 6.2 درصد ماده خشک برای اسید چرب، 20.2 تا 31.3 درصد ماده خشک برای نشاسته و 0 تا 17.8 گرم در روزsdLys . اسید چرب و نشاسته جیره با جایگزینی پوست سویا با چربی و دانه ذرت به ترتیب افزایش یافت و sdLys با Lys محافظت شده از شکمبه افزایش یافت. پانزده تیمار به 25 گاو جرسی (80 روز شیردهی) در 3 بلوک در یک طرح بلوک نیمه متعادل تغذیه شدند. هر بلوک شامل 4 دوره 28 روزه بود، که در آن 4 روز نهایی برای تعیین تولید و ترکیب شیر، مصرف خوراک، مصرف انرژی (از طریق جمع آوری کل و کالری سنجی غیرمستقیم به سبک headbox)، و استفاده از نیتروژن (از طریق جمع آوری کل) استفاده شد. مدل‌های سطح پاسخ برای ارزیابی پاسخ‌های تیمار استفاده شد. افزایش اسید چرب مصرف ماده خشک و تولید پروتئین شیر را کاهش داد. زمانی که نشاسته جیره کمتر از 24 درصد بود، غلظت پروتئین شیر با افزایش sdLys افزایش یافت، اما زمانی که نشاسته جیره بیشتر از 26 درصد بود، غلظت پروتئین شیر با افزایش sdLys کاهش یافت. قابلیت هضم اسید چرب زمانی افزایش یافت که اسید چرب جیره از 3.0 به 4.2٪ افزایش یافت و با افزایش اسید چرب بیش از 4.2٪ کاهش یافت. اگرچه با افزایش نشاسته جیره قابلیت هضم فیبر شوینده خنثی کاهش یافت، قابلیت هضم انرژی افزایش یافت. با افزایش اسید چرب جیره، میزان انرژی قابل متابولیسم (ME) به طور درجه دوم افزایش یافت. میزان ME با افزایش اسید چرب جیره از 3.0 به 4.2٪ افزایش یافت و با افزایش اسید چرب بیش از 4.2٪ کاهش یافت. افزایش اسید چرب و نشاسته جیره باعث کاهش تولید متان و انرژی ادرار شد. افزایش نشاسته جیره کارایی استفاده از نیتروژن جیره را برای نیتروژن  شیر افزایش داد. افزایش sdLys به طور درجه دوم زمانیکه sdLys از 0 به 8 گرم در روز رسید باعث کاهش تعادل نیتروژن شد و افزایش sdLys از 8 به 18 گرم در روز باعث افزایش تعادل نیتروژن شد. افزایش اسید چرب جیره می تواند میزان ME را افزایش دهد، با این حال، در جیره اسید چرب بالا، کاهش مصرف ماده خشک و قابلیت هضم اسید چرب منجر کاهش عرضه ME شد. نتایج نشان می‌دهد که تامین sdLys برای پروتئین شیر زمانی که نشاسته جیره کم است مهم است، و برخی از لیزین ممکن است ترجیحا برای تولید پروتئین ماهیچه‌ای به قیمت پروتئین شیر زمانی که sdLys بالا است استفاده شود.

گاوهای شیرده با جیره هایی تغذیه شدند که حاوی اسید چرب و نشاسته و همچنین sdLys متفاوت بود. افزایش dLys باعث افزایش غلظت پروتئین شیر در جیره با نشاسته کم شد، اما این پاسخ در جیره با نشاسته بالا مشاهده نشد. با افزایش اسید چرب جیره، قابلیت هضم NDF و ماده خشک مصرفی کاهش یافت، و ME جیره به یک سطح در حدود 5.2٪ اسید چرب جیره افزایش یافت. علاوه بر این، در میزان اسید چرب 4.2٪، قابلیت هضم اسید چرب، عرضه ME و انرژی کل به حداکثر رسید. افزایش اسید چرب و نشاسته جیره باعث افزایش تبدیل DE به ME شد. این پاسخ به احتمال زیاد به دلیل کاهش متان و دفع انرژی ادرار بود. افزایش نشاسته جیره منجر به اثرات اندک و جزئی بر تولید شیر، قابلیت هضم مواد مغذی و عرضه ME شد. افزایش نشاسته جیره کارایی استفاده از نیتروژن جیره را برای نیتروژن شیر افزایش داد. پاسخ درجه دوم برای تعادل نیتروژن مشاهده شد زیرا عرضه لیزین متفاوت بود به طوری که تعادل نیتروژن در 8 گرم در روز حداقل و در 18 گرم در روز لیزین بیشترین بود. غلظت پلاسمایی لیزین توسط هر دو اثر متقابل اسید چرب با لیزین و نشاسته با لیزین تحت تاثیر قرار گرفت که منعکس کننده پاسخ‌های اثر اصلی است که در ماده خشک مصرفی، تولید پروتئین شیر و تعادل نیتروژن مشاهده شد. نتایج ما نشان می‌دهد که افزایش اسید چرب جیره می‌تواند عرضه ME را افزایش دهد، با این حال، مکمل‌ زیاد اسید چرب می‌تواند عرضه ME را به دلیل کاهش مصرف و همچنین قابلیت هضم فیبر و اسید چرب کاهش دهد. نتایج همچنین نشان داد که تامین مکمل لیزین برای تولید پروتئین شیر در زمانی که نشاسته جیره کم است مهم است. علاوه بر این، لیزین ممکن است ترجیحا برای تولید پروتئین ماهیچه ای استفاده شود تا برای تولید پروتئین شیر زمانی که نشاسته جیره بالا است.

گروه علمی شرکت اگرین تک