نگهداری تلیسه های جایگزین که نتاج گاوهای شکم اول بوده اند که با تلقیح مصنوعی ابستن شده اند، نرخ بهره ژنتیکی را افزایش می دهد. تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که تلیسه‌هایی که نتاج گاوهای شکم اول بودند، در هنگام تولد سبک‌تر بودند و در مقایسه با تلیسه‌هایی که از مادرهای چند شکم به دنیا می‌آمدند، نسبت به اولین زایش با سرعت کمتری رشد می‌کردند. علاوه بر این، تلیسه هایی که قبل از زایمان اول سنگین تر بودند نسبت به تلیسه های سبک تر شیر بیشتری تولید کردند. این مطالعه با هدف تعیین اینکه آیا مضرات وزن بدن، تولید شیر، یا تولیدمثلی برای تلیسه‌های متولد شده از مادرهای شکم اول در مقایسه با مادرهای چند شکم وجود دارد یا خیر. داده ها شامل رکوردهای وزن بدن از 189936 تلیسه نیوزیلندی بود. مادرها بر اساس سن به 4 گروه تقسيم شدند: 2 ساله (13717=n)، 3 ساله (n=39258)، 4 تا 8 ساله (120859=n) و 9 ساله يا بيشتر (16102=n) . تليسه هايي که نتاج مادرهای 2 ساله بودند از 3 تا 21 ماهگي سبک تر از تليسه هايي بودند که نتاج مادرهای 3 ساله و 4 تا 8 ساله بودند. نتاج مادرهای 2 و 3 ساله در اولين دوره شيردهي (به ترتيب 304.9 و 304.1 کيلوگرم) مواد جامد شیر مشابه توليد کردند، اما بيشتر از مادرهای 4 تا 8 ساله (302.4) تولید کردند. علاوه بر اين، نتاج مادرهای 2 ساله داراي قابليت ماندگاري مشابه با زايش اول، دوم و سوم با فرزندان مادرهای 4 تا 8 ساله و بالاي 9 ساله بودند. عملکرد توليدمثلي، همانطور که با نرخ زايش و زايش مجدد اندازه‌گيري شد، در تليسه‌هاي اولين زايش با تمام کلاس‌هاي سني مادرها مشابه بود. علاوه بر اين، نرخ زايش دوم و سوم براي فرزندان مادرهای 2 و 3 ساله مشابه بود. جالب توجه است که نتاج مادرهای 9 ساله کمترين توليد شير مواد جامد را در شيردهي اول (8/297 کيلوگرم)، دوم (6/341 کيلوگرم) و سوم (2/393 کيلوگرم) داشتند. بر اساس نتايج اين مطالعه، نگهداري از مادرهای 9 ساله به بالا توصيه نمي شود. علاوه بر اين، تليسه‌هاي متولد شده از مادرهای 2 ساله سبک‌تر بودند، اما شير بيشتري نسبت به تليسه‌هاي مادرهای مسن‌تر توليد مي‌کردند، علاوه بر اين، داراي شايستگي ژنتيکي بیشتری بودند.
نتایج یک مطالعه شبیه‌سازی نشان داد که بیشترین تأثیر بر افزایش ژنتیکی (اندازه‌گیری شده به عنوان BrW) با حذف گاوهای کمترین BrW از تولید تلیسه‌های جایگزین به دست آمد. گنجاندن گاوهای با بالاترین BrW و تلیسه های 15 ماهه نیز به عنوان روشی برای تولید تلیسه های جایگزین کافی با شایستگی ژنتیکی بالا توصیه شد. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می‌دهد که انتظار می‌رود نتاج مادرهای جوان به طور جزئی کوچک‌تر از نسل مادرهای مسن‌تر باشند، مشروط بر اینکه تلیسه‌های 15 ماهه با گاوهای نر از نژاد مشابه با آنهایی که در گله اصلی استفاده می‌شوند تلقیح شوند. نکته مهم این است که انتظار می رود تولید شیر این تلیسه های متولد شده از مادرهای 2 ساله برابر با مادرهای 3 ساله و بیشتر از مادرهای قدیمی باشد. اگرچه عملکرد تولیدمثلی (که با نرخ زایش و زایش مجدد اندازه‌گیری می‌شود) برای فرزندان مادرهای بالای 9 سال بهتر بود، تفاوت‌های عددی بسیار ناچیز بود، و در مقیاس مزرعه، بعید است که اهمیت عملی داشته باشد. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که نگهداری تلیسه های جایگزین از گاوهای بالای 9 سال توصیه نمی شود، زیرا این تلیسه ها دارای شایستگی ژنتیکی کمتری بوده و شیر کمتری نسبت به آنهایی که دارای دام های جوان هستند تولید می کنند.
گروه علمی شرکت اگرین تک
