این مطالعه به منظور بررسی اثرات سولفات روی (ZS) و مکمل ZS پوشش داده شده (CZS) بر عملکرد شیردهی، قابلیت هضم مواد مغذی و تخمیر شکمبه انجام شد. 45 گاو شیری هلشتاین در قالب طرح بلوکهای تصادفی به یکی از پنج تیمار تقسیم شدند: شاهد، مکمل ZS (30 میلیگرم روی/کیلوگرم ماده خشک به عنوان ZS) یا مکمل CZS (10، 20 و 30 میلیگرم روی/کیلوگرم DM به عنوان CZS برای LCZS، MCZS و HCZS، به ترتیب). آزمایش به مدت 110 روز با 20 روز برای سازگاری و 90 روز برای جمع آوری داده ها به طول انجامید. هنگام مقایسه منبع روی در همان سطح مکمل (30 میلیگرم روی/کیلوگرم DM)، تولید شیر و قابلیت هضم کل فیبر شوینده خنثی (NDF) و فیبر شوینده اسیدی (ADF) بیشتر بود و فعالیتهای شکمبهای زایلاناز، سلوبیاز، پکتیناز و پروتئاز و آلکالین فسفاتاز سرم (ALP) برای HCZS بیشتر از ZS بود. افزودن CZS به طور خطی باعث افزایش مصرف ماده خشک و تولید شیر، چربی شیر و پروتئین شیر شد اما بر تولید لاکتوز شیر، میزان ترکیب شیر و کارایی خوراک تأثیری نداشت. قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF و ADF، میزان اسیدهای چرب فرار کل شکمبه و نسبت استات به پروپیونات به صورت خطی افزایش یافت اما میزان نیتروژن آمونیاکی شکمبه به صورت خطی با افزایش CZS کاهش یافت. پاسخ درجه دوم برای نسبت استات و پروپیونات مشاهده شد. فعالیتهای سلولاز و پروتئاز و جمعیت کل باکتریها، قارچها، تک یاختهها، باکتریهای سلولایتیک غالب و آمیلولایتیک (پروتئولایتیک) به صورت خطی و مثبت با افزایش CZS پاسخ دادند. افزودن CZS به صورت خطی میزان روی کبد و پروتئین کل خون، آلبومین، ALP و روی را افزایش داد. نتایج نشان داد که CZS می تواند به عنوان یک مکمل روی در گاوها استفاده شود و مکمل 20 یا 30 میلی گرم بر کیلوگرم DM روی از CZS باعث تحریک عملکرد، هضم مواد مغذی و تخمیر شکمبه و بهبود وضعیت روی در گاوهای تغذیه شده با جیره های حاوی 31.2 میلی گرم روی در کیلوگرم DM شد.
با افزودن 30 میلیگرم بر کیلوگرم DM روی در جیرههای حاوی 2/31 میلیگرم روی/کیلوگرم DM، تولید شیر برای گاوهایی که CZS دریافت میکنند در مقایسه با آنهایی که مکمل ZS مصرف میکنند، بیشتر است. جایگزینی ZS با CZS بر تخمیر شکمبه و رشد میکروبی تاثیری نداشت. افزایش سطح افزودن روی از 10، 20 به 30 میلیگرم بر کیلوگرم DM، ماده خشک مصرفی، تولید شیر، هضم مواد مغذی، غلظت کل VFA شکمبه و جمعیت میکروبی به صورت مثبت و خطی پاسخ دادند. روی جیره عمدتاً توسط آنزیم ها و میکروب های مسئول تخریب فیبر خوراک در شکمبه مورد نیاز بود.
گروه علمی آگرین تک