تغذیه الکترولیت خوراکی مبتنی بر استات در مقایسه با تغذیه با الکترولیت خوراکی مبتنی بر بیکربنات، پتانسیل رشد باکتری اشرشیاکلی را در شیردان گوساله‌هایی که تنها با الکترولیت‌های خوراکی تغذیه می‌شوند، کاهش می‌دهد

محلول های الکترولیت خوراکی (OES) یک روش درمانی رایج در مزرعه برای برقراری مجدد هیدراتاسیون و تعادل الکترولیت در گوساله های اسهالی و تحت استرس است. اهداف تعیین اثرات عامل قلیایی کننده OES و وجود یک جایگزین شیر تغذیه شده قبل از تجویز OES بر محیط شیردان در گوساله های هلشتاین سالم بود. کانولاسیون شیردان روی 16 گوساله نر هلشتاین در سن 5 روزگی انجام شد. یک گوساله قبل از اینکه گوساله ها به طور تصادفی به تیمارها در سن 9 روزگی تقسیم شوند از مطالعه خارج شد. تیمارها به صورت فاکتوریل 2 در 2 با فاکتورهای زیر ترتیب داده شدند: عامل قلیایی کننده الکترولیت [استات (A) یا بیکربنات (B)] و نوع غذای مایع {جایگزین شیر به همراه الکترولیت (MR-A, MR-B)، یا فقط الکترولیت(OES-A, OES-B) }. الکترولیت تنها در عامل قلیایی کننده متفاوت است. در روز 9، گوساله های اختصاص داده شده به MR-A (n = 4) یا MR-B (n = 4) مقدار جایگزین شیر صبح خود را 0.5 ساعت قبل از تغذیه 2 لیتر الکترولیت دریافت کردند. گروه های درمانی OES-A (n = 3) و OES-B (n = 4) تنها با 2 لیتر OES تغذیه شدند. نمونه‌های خون و نمونه‌های مایع شیردان پس از تغذیه برای ارزیابی pH شیردان، سرعت تخلیه شیردان (AER)، و پتانسیل رشد باکتری Escherichia coli در شرایط in vivo جمع‌آوری شد. pH پس از تغذیه در گوساله هایی که با جایگزین شیر یا الکترولیت مبتنی بر بیکربنات تغذیه شده بودند بیشتر بود. سرعت تخلیه شیردان در گوساله های دریافت کننده MR + OES، بدون توجه به عامل قلیایی کننده، کندتر بود. تعداد واحدهای تشکیل دهنده کلنی Ex vivo E. coli در گوساله هایی که با MR + OES یا الکترولیت مبتنی بر بیکربنات تغذیه شده بودند بیشتر بود. مکمل الکترولیت بیکربنات همراه با جایگزین شیر، پویایی شیردان را تغییر می دهد و ممکن است باعث رشد E. coli در مایع شیردان پس از تغذیه شود، که تا حدی به دلیل افزایش مداوم pH معده و سرعت تخلیه با تاخیر معده است. الکترولیت حاوی استات سدیم پتانسیل رشد باکتری E. coli را در مایع شیردان محدود می‌کند، بنابراین به طور بالقوه خطر عوارض باکتریایی روده مرتبط با درمان الکترولیت را کاهش می‌دهد.

گوساله های شیرخوار با توجه به حساسیت آنها به بیماری های دستگاه گوارش بسیار مستعد کم آبی هستند. محلول های الکترولیت خوراکی یک درمان موثر و اقتصادی در مزرعه برای حفظ یا بازیابی هیدراتاسیون و اصلاح اسیدوز متابولیک است. بیکربنات سدیم با مایع دستگاه گوارش واکنش می دهد و منجر به قلیایی شدن شیردان می شود در حالی که استات برای به دست آوردن توانایی قلیایی شدن خود به متابولیسم کبدی نیاز دارد. تجویز جایگزین شیر و الکترولیت در یک بازه غذایی کوتاه منجر به افزایش پایدار pH شیردان، تخلیه با تاخیر شیردان و افزایش رشد باکتری‌های بالقوه بیماری‌زا می شود. تحقیقات آینده باید بررسی کنند که آیا ترجیح داده می شود که یک الکترولیت قبل از جایگزین شیر تغذیه شود، زیرا تنها تیمارهای الکترولیت تخلیه سریع شیردان داشتند و بنابراین، بسیاری از الکترولیت های خوراکی می توانند قبل از تغذیه جایگزین شیر شیردان را ترک کنند. صرف نظر از این، الکترولیت مبتنی بر بیکربنات، پتانسیل رشد کلی فرم را افزایش می دهد، که احتمالا تا حدی به دلیل افزایش زیاد pH شیردان است. استفاده از استات سدیم به عنوان یک عامل قلیایی کننده هنگام مصرف الکترولیت بلافاصله پس از جایگزین شیر ممکن است فرصت رشد E. coli را در مایع مجرای شیردان کاهش دهد. با توجه به ماهیت داده های جمع آوری شده، حجم نمونه کوچکی در این مطالعه استفاده شد. تحقیقات آینده باید بررسی کنند که آیا تغذیه الکترولیت با بافر بیکربنات اسهال را بیشتر از تغذیه الکترولیت با بافر استات تشدید می کند.

گروه علمی آگرین تک