بیشترین تحقیقات بر روی جوش شیرین انجام گرفته است. در طی بیش از 40 سال گذشته بطور مستمر جوش شیرین در دسترس بوده است. مقالات فراوانی به نقش جوش شیرین بر بهبود میزان تولید و چربی شیر دلالت دارد. از آنجایی که یکی از بافرهای طبیعی بدن، بی کربنات سدیم موجود در بزاق دام می باشد، استفاده از جوش شیرین در مقایسه با سایر بافرها بسیار به فیزیولوژی بدن نزدیک تر (و به عبارت بهتر شبیه بی کربنات سدیم موجود در بزاق) است. در استرس گرمایی استفاده از جوش شیرین به جبران بی کربنات از دست رفته از بزاق و متعاقبا حفظ تعادل محیط شکمبه کمک می کند. سدیم موجود در جوش شیرین به افزایش تعادل مثبت کاتیون-آنیون در گاوهای شیری کمک می کند. بی کربنات سدیم در محیط شکمبه از ثبات بیشتری در مقایسه با اکسید منیزیم و کربنات منیزیم برخوردار است. افزایش هضم ADF، افزایش میزان رقت محتویات شکمبه، افزایش pH شکمبه حتی در جیره های با کنسانتره بالا، افزایش VFA و افزایش نسبت استات به پروپیونات متعاقب استفاده از جوش شیرین ملموس تر است. جوش شیرین، پایه و اساس بسیاری از ترکیبات بافری/آلکالینی مخلوط می باشد. به عنوام مثال مطالعات نشان می دهند که استفاده از بی کربنات به تنهایی (100 درصد بی کربنات) در مقایسه با زمانی که از 50 درصد بی کربنات و 50 درصد اکسید منیزیم/کربنات منیزیم استفاده می شود، تخمیر شکمبه ای بهبود بیشتری می یابد. استفاده از جوش شیرین به تنهایی در مقایسه با هر گونه ترکیب دیگر بویژه ترکیبات حاوی یون های مثبت دو ظرفیتی در ترکیب با جوش شیرین به منظور بهبود pH شکمبه در فصل تابستان (بویژه در مواردی که از نمک های آنیونیک استفاده می شود) بهتر است. جوش شیرین یک ترکیب با ثبات و عاری از هر گونه ناخالصی نظیر فلزات سنگین (یکی از عوامل مهم مسمومیت و مسبب سرطان) است.